آیا صلح به معنای آشتی و دوستی است؟ صلح چه زمانی در برابر جنگ قرار می گیرد؟ چه زمانی حاکم اسلامی می‌تواند اقدام به صلح نماید؟ آیا صلح امام حسن علیه السلام به معنی تأیید و آشتی با دشمن اموی بود؟ قطعنامه ۵۹۸ تدبیری برای زمان و نه به معنای صلح و آشتی و سازش […]
آیا صلح به معنای آشتی و دوستی است؟ صلح چه زمانی در برابر جنگ قرار می گیرد؟ چه زمانی حاکم اسلامی می‌تواند اقدام به صلح نماید؟ آیا صلح امام حسن علیه السلام به معنی تأیید و آشتی با دشمن اموی بود؟ قطعنامه ۵۹۸ تدبیری برای زمان و نه به معنای صلح و آشتی و سازش با رژیم سفاک صدام بود. جام زهری که کام رزمندگان دفاع مقدس را نیز تلخ کرد موضوعی عقلایی و از روی تدبیر بود.
در ادامه با وبسایت رزمندگان همراه شوید:
صلح امام حسن(ع) تدبیری برای زمان
شاید این تعبیر از عوام باشد که «صلح» عربی را معادل آشتی فارسی می‌دانند. اما آنچه در عربی معادل آشتی فارسی قرار می‌گیرد در واژه «سلم» مستتر است. واژه‌ها در عربی را با قراین آن بهتر می‌توان شناخت. «سلم» به معنای آشتی قرینه‌ای برای «حرب» به معنای جنگ است. پس سلم و حرب در برابر هم قرار می‌گیرند و جنگ و آشتی در برابر هم. اما آنچه در قرینه و تضاد با واژه «صَلَحَ» است واژه «فَسَدَ» است. صالح در برابر فاسد، مصلحت در برابر مفسدت، مصلح در برابر مفسد قرار می‌گیرد. اباصالح المهدی پدر صلح و اصلاح و مصلحت هستند. اما ایشان هیچگاه با فاسدین و مفسدین عالم سر دوستی و آشتی بر نمی‌تابند. با دشمنان محاربه خواهند کرد و با دوستان مسالمه خواهند نمود. امام برای اصلاح امور مردم قیام خواهند کرد.
در ادامه با وبسایت رزمندگان همراه باشید.
صلح و جنگ
با توجه با آنچه گذشت واژه قرآنی «صلح» معنایی فراتر از آشتی و سازش دارد. اما اگر صلح در کنار مفهوم جنگ قرار گیرد یک معنای اصطلاحی به خود می‌گیرد که معنای سلم و آشتی نمی‌دهد. صلح اصطلاحی به معنای توافق برای آتش‌بس است. این مورد زمانی موضوعیت دارد که لشگر مسلمین آنچنان کم و یا ضعیف شده باشد که بیم شکست و قتل و عام مسلمین در آن وجود داشته باشد.
از قیام حسنی تا قعود حسنی
امامی که رزمندگان لشگرش را به سمت نخیله گسیل کرده تا گردن معاویه را بشکند. اگر نبود خیانت امیران و وزیرانش کار معاویه در همان جا یکسره بود. صلح امام حسن(ع) نه خواست و اراده امام بلکه چاره و تدبیری برای حفظ جان شیعیانش بود. آن هم پس از بدعهدی کارگزاران و نامردمی مردمانش. امام سر صلح و آشتی با معاویه نداشت و هرگز هم نداشت. امام مجتبی مصداق صریحی از آیه «اشداء علی کفار رحماء بینهم» بود.
خیانت عبیدالله ابن عباس امیر ارشد لشگر امام حسن علیه السلام در نخیله و فرار و چند پاره شدن مابقی فرماندهان و لشگریان، چاره‌ای دیگر برای امام باقی نگذاشت. حرب با معاویه دیگر امکان پذیر نبود و نتنها این محاربه محکوم به شکست بود بلکه سبب قتل کل جامعه شیعی می‌شد. عرصه منازعه امام مجتبی با معاویه عرصه خود، اهل بیت و اصحاب مقربش نبود بلکه موضوع مربوط به کل جامعه شیعی بود. صلح‌نامه فی مابین امام مجتبی علیه السلام و دشمن اموی تدبیری برای زمان و صرفاً برای حفظ جان شیعیانش صورت پذیرفته بود.
جام زهر و قطعنامه ۵۹۸ تدبیری برای زمان
دفاع مقدس و پذیرش قطعنامه
انقلاب اسلامی نیز با فراز نشیب‌های خود در همه این سال‌ها هم قیام داشته است و هم قعود. نه قیام و جهادش پیغام جنگ طلبی داشته است و نه قعودش نشانی از صلح و آشتی با دشمنان.
پس از هشت سال دفاع مقدس و جانفشانی رزمندگان اسلام و تقدیم چند صد شهید، جنگ با عراق دیگر فرسایشی شده است. ابر قدرت‌های زمان –ایالات متحده آمریکا و شوروی- نیز هیچکدام نمی‌خواهند ایران پیروز نهایی این نبرد باشد. حمایت‌های لجستیکی قدرت‌های جهان از رژیم صدام بصورت علنی انجام می‌شود. حضور ایالات متحده آمریکا در آب‌های جنوبی و دخالت آنها در امور فی مابین ایران و عراق آینده مبهم و خطرناکی را به همراه دارد. تلفات نظامیان و غیرنظامیان در هر دو جبهه زیاد شده است. صدام شهرهای ایران و حتی بعضاً شهرهای خودش را هدف قرار می‌دهد. فرماندهان جنگ ادامه جنگ و پیروزی را منوط به تأمین برخی شرایط می‌دانند. دولت قادر به تأمین نیازهای جنگ نیست. فشارهای اقتصادی بر مردم تنگ‌تر شده است.
زهری که کام رزمندگان را نیز تلخ کرد
امام سر صلح و آشتی با صدام و صدامیان نداشت. اما در ۲۹ تیر ۱۳۶۶ پیمانه ۵۹۸ را با تمام تلخی و زهرناکی‌اش یکسره سر کشید. جام زهر تدبیری از سوی امام بود. جامی زهری که زهرش کام رزمندگان جبهه‌های حق علیه باطل را نیز آزرده کرد. در این که چرا امام جام زهر را نوشید در بالا مصادیقی از مصلاح جامعه اسلامی ذکر شد، و بماند در زمانه معاصر نیز چه کسانی این جام زهر را به امام وقت جامعه تحمیل نمودند… اما در نهایت آنچه رخ داد تدبیری از جانب امام با توجه به شرایط موجود بود. جام زهر امام هیچ وقت هدف و خواست امام نبود بلکه تدبیر و چاره‌ای برای حفظ کشور از گزند نااهلان و نامحرمان بود. قطعنامه ۵۹۸ تدبیری برای زمان بود و هرگز به معنای آشتی با دولت صدام نبوده و صرفاً مصلحتی جهت اصلاح امور داخلی ایران بوده است. برای آگاهی از رازهای ناگفته قطعنامه ۵۹۸ با وبسایت رزمندگان همراه باشید.
