شهید حسین خرازی در تاریخ شهریور ماه سال ۱۳۳۶ در یکی از محله های قدیمی استان اصفهان در یک خانواده مذهبی و با تقوا به دنیا آمد. از همان ابتدا، کودکی باهوش و مودب بود. در دوران کودکی به دلیل مداومت پدر بر حضور در نماز جماعت و مراسم دینی، او نیز به این مجالس راه پیدا کرد.
شهید خرازی در سال ۱۳۵۵ خورشیدی با به اتمام رساندن تحصیلات خود در دبیرستان نمونه اصفهان ، دیپلم خود را دریافت کرد ، سپس در کنکور سراسری شرکت کرد و در دانشگاه شیراز قبول شد ، اما به دلیل مشکلات مالی ، از ادامه تحصیل بازماندند. برای رفتن به خدمت سربازی به مشهد رفتند ، همزمان با گذراندن خدمت سربازی ، در مجالس و محافل مذهبی به مطالعه علوم دینی و قرآنی می پرداخت. در سال ۱۳۵۷ پس از اعلام فرمان آیت الله خمینی ( ره ) بر مبنای بر فرار سربازان از پادگان ها شهید خرازی نیز فرار کرد و به صف انقلابیون پیوست و با تلاش بسیار در راه به ثمر رساندن انقلاب فعالیت کرد.
خرازی در شروع جنگ ایران و عراق در کردستان حضور داشت و پس از یک سال فعالیت در کردستان، راهی منطقه جنگی جنوب شد و به سمت فرمانده اولین خط دفاعی که مقابل عراقی‌ها در جاده آبادان به اهواز، در منطقه دارخوین تشکیل شده بود، منصوب گشت. این خط به مدت ۹ ماه در برابر هجوم ارتش عراق مقاومت کرد، در حالی که نیروهای آن از نظر تجهیزات جنگی و امکانات تدارکاتی نیز در مضیقه بودند. در عملیات شکست حصر آبادان، خرازی فرماندهی جبهه دارخوین را برعهده داشت و نیروهای تحت امر وی، پل‌های حفار و مارد را که نیروهای عراقی با نصب آنها، بر روی رودخانه کارون، از عرض رودخانه عبور کرده بودند و اقدام به محاصره نمودن شهر آبادان کرده بودند را، به تصرف خود درآوردند.
در عملیات مولای متقیان(ع) رزمندگان تیپ امام حسین(ع) حماسه بزرگی آفریدند و در ۱۴ روز به سختی مقاومت کردند. رزمندگان با ایثار و از خودگذشتگی و شهادت طلبی با چنگ و دندان از منطقه چزابه حفاظت کردند. خروش حماسی شهید خرازی چنان بود که خالد حسین النقیب یکی از افسران ارشد عراقی در چزابه می نویسد: «در آن موقعیت آرزو می کردم به جای مرگ تدریجی یکبار و برای همیشه از دنیا بروم. در صحنه رویارویی تیپ های ویژه با نیروهای ایرانی، متجاوز از ۱۰ تیپ به طور کامل در چزابه تار و مار شدند.»
شهید حسین خرازی با اینکه یک دست خود را از دست داده بود ، ولی با جنب و جوش و تلاش فوق‌العاده‌اش هیچ گاه احساس کمبود نمی‌کرد و برای تأمین و تدارک نیروهای رزمنده در خط مقدم جبهه، تلاش فراوانی می‌نمود.
در بسیاری از عملیات ها حاج حسین مجروح شد. اما برای جلوگیری از تضعیف روحیه همرزمانش حاضر نمی‌شد به پشت جبهه انتقال یابد.
در عملیات کربلای ۵ ، زمانی مه در اوج آتش توپخانه دشمن، رساندن غذا به رزمندگان با مشکل مواجه شده بود، خود پییگیر جدی این کار شد، که در همان حال خمپاره ای در نزدیکی اش منفجر شد و روح عاشورایی او به ملکوت اعلی پرواز کرد و این سردار بزرگ در روز هشتم اسفند ماه ۱۳۶۵ در جوار قرب الهی ماوا گزید.
