شهید مصطفی چمران سخنش تمام شد ،با همه رزمندگان خداحافظی و دیده بوسی کرد ، به همه سنگرها سرکشی نمود و در خط مقدم ، در نزدیک ترین نقطه به دشمن ، روی خاکریزی ایستاد و به رزمندگان تأکید کرد که از این نقطه که او هست ،دیگر کسی جلوتر نرود ،چون دشمن به خوبی با چشم غیر مسلح دیده می شد و مطمئناً دشمن هم آنها را دیده بود .
آتش خمپاره که از اولین ساعات بامداد شروع شده بود و علاوه بر رستمی قربانی های دیگری نیز گرفته بود ،باریدن گرفت و دکتر چمران دستور داد رزمندگان به سرعت از کنارش متفرق شوند و از هم فاصله بگیرند . یارانش از او فاصله گرفتند و هر یک در گودالی مات و مبهوت در انتظار حادثه ای جانکاه بودند که خمپاره های صدامیان ، یکی از نمونه های کامل انسانی که مایه مباهات خداوند است ،یکی از شاگردان متواضع علی (ع) و حسین (ع) یکی از عارفان سالک راه حق و حقیقت و یکی از ارزشمندترین انسانهای علی گونه و یکی از یاران باوفای امام خمینی (ره) از دیار ما رخت بربست و به ملکوت اعلی پیوست .
ترکش خمپاره دشمن به پشت سر شهید مصطفی چمران اصابت کرد و ترکش های دیگر صورت و سینه دو یارش را که در کنارش ایستاده بودند ، شکافت و فریاد و شیون رزمندگان و دوستان و برادران باوفایش به آسمان برخاست . او را به سرعت به آمبولانس رساندند .
خون از سرش جاری بود و چهره ملکوتی و متبسم و در عین حال متین و محکم و موقر و آغشته به خاک و خونش با آن که عمیقاً سخنها داشت ، ولی ظاهراً دیگر با کسی سخن نگفت و به کسی نگاه نکرد . شاید در آن اوقات ، همانطوری که خود آرزو کرده بود ،حسین (ع) بر بالینش بود و او از عشق دیدار حسین (ع) و رستن از این دنیای پر از درد و پیوستن به روح ، به زیبایی ، به ملکوت اعلی و به دیار مصفای شهیدان ، فرصت نگاهی و سخنی با ما خاکیان را نداشت .
در بیمارستان سوسنگرد که بعداً به نام شهید دکتر چمران نامیده شد ، کمک های اولیه انجام شد و آمبولانس به طرف اهواز شتافت ، ولی افسوس که فقط جسم بی جانش به اهواز رسید و روح او سبک بال و با کفنی خونین که لباس رزم او بود ،به دیار ملکوتیان و به نزد خدای خویش پرواز کرد و ندای پروردگار را لبیک گفت .
